Water trekt natuurfotografen. Alle takken van sport binnen de natuurfotografie komen samen als het om water gaat. Landschapsfotografen vergapen zich aan reflecties, macrofotografen speuren naar insecten, dierfotografen dobberen in kunstzwanen bij de dodaars en zelfs onderwaterfotografen… nou ja… dat is logisch. Maar wordt het niet vaak ‘veel-van-hetzelfde’? Weer een zonsopkomst boven een mistig vennengebiedje, weer een libel met macro lens…
Water overal
Sinds we fotograferen in de natuur is water een terugkerend onderwerp. Alle voorzetsels zijn van toepassing: we zitten in, uit, naast, op, onder, boven, voor, achter of bij het water. Hoeveel vogelaars zitten niet bij het water om een glimp op te vangen – bij voorkeur vanaf het waterniveau – van een drijvende, dobberende, duikende of grondelende watervogel? Eind van de lente wordt Facebook overspoeld door alle macro beelden van libellen en juffers bij het water. De landschapsfotografen lappen en masse de regel van derden aan hun laars wanneer het gaat om symmetrische reflecties. Bij koude nachten is het dringen geblazen langs vennen en plasjes voor een stukje water met een ochtendneveltje bij zonsopkomst en natuurlijk de onderwaterfotografen die zich vergapen aan beesten waarvan we niet eens wisten dat ze bestonden. Laat ik eerlijk zijn, ook ik vergaap me vaak aan dit soort beelden… tot en met de Amerikaanse overgesatureerde kleurtjes van de zon in het water. En natuurlijk, waterland pur sang, IJsland, is populairder dan ooit. Wie kent niet de vele beelden van alle watervallen of ‘fossen’ (seljalandsfoss, gullfoss, svartigullfoss, dettigullfoss, Goðagullfoss, Selgullfoss, Skogagullfoss, Þjófagullfoss, etceterafoss) die bij het meest mooie licht en weer worden vastgelegd…
Hé die foto ken ik (al)
Alleen bekruipt mij dan het gevoel, heb ik die foto al niet eens eerder gezien? Hoe mooi ook al die fossen, weidebeekjuffers of dobberende krakeenden… het blijkt erg moeilijk om een foto te maken die niet al eens gemaakt is. En ik ben altijd de eerst om tegen mijn cursisten te zeggen dat je gewoon moet beginnen met mooie foto’s na te maken om op die manier de techniek te leren en te leren kijken. Maar op een gegeven moment krijgt iedere fotograaf de drive om een ‘eigen stijl’ te willen ontwikkelen, foto’s te willen maken waarvan iedereen zegt “dat is duidelijk een foto van…”. En, op een paar goede fotografen na, zie ik veel foto’s van deze onderwerpen die allen prachtig zijn… maar erg uitwisselbaar.
Wat is belangrijker: proces of resultaat?
Is dat erg vraag je misschien? Op zich natuurlijk niet. Fotografie als hobby zorgt ervoor dat het enige wat telt is dat je als fotograaf plezier hebt aan je foto, dat je er trots op bent, of hij nou al tigmaal gemaakt is of niet. Jij hebt hem nu gemaakt en dat had je nog niet eerder, wellicht is daarmee een nieuwe technische hobbel genomen en daar mag je – uiteraard – trots op zijn. Zeker als het proces van het maken voor jou belangrijker is dan het eindresultaat (ik ben heel eerlijk als ik zeg dat dit voor mij namelijk bijna altijd zo is!). Dan hoef je niet bang te zijn dat je foto al gemaakt is. Maar toch… ik ken maar weinig fotografen die er trots op zijn andersmans foto’s na te maken.
Eigen stijl of eigen onderwerp?
Het is geen schande als het niet lukt om een eigen stijl te ontwikkelen bij onderwerpen die velen al voor jou hebben vastgelegd. Een schilder heeft nou eenmaal meer mogelijkheden om zijn creativiteit te uiten dan een fotograaf. Wij kunnen spelen met apparatuur of techniek, meer hebben we niet. Grappige is dat veel fotografen (mijzelf incluis) daar trots op zijn: ‘mijn foto’s kenmerken zich door sfeer en dynamiek. Ik leg veelal de impressie vast.’ En ook daarbij denk ik wel eens… apen we elkaar niet alleen maar na. Maar, je kunt natuurlijk ook een eigen onderwerp kiezen in plaats van iets met sfeer of mistige zonsopkomstjes te doen. En helaas… water is op dit moment niet echt het onderwerp om uniek mee te worden (wederom… de goede creatieve fotograaf daargelaten).
Fotograferen zonder facebook
Waarom blijft water dan toch zo trekken, ondanks dat alle foto’s misschien al gemaakt zijn? Waarom blijven we ’s morgens blij worden bij de zoveelste ochtendnevel en warm zonnetje. Waarom laten we ons zo graag pakken door bloedzuigers terwijl we in een dobberdrijfhut dichter bij een fuut willen komen voor een ‘scherp-vogeltje-met-onscherp-achtergrondje’? Die vraag heb ik mij zo vaak gesteld. In mijn ogen zijn er twee mogelijke antwoorden:
- We blijven het gewoon ontzettend mooi vinden.
- We willen zelf maken en beleven wat we anderen zien maken en beleven.
Of beide. In het eerste geval moeten we gewoon blij zijn en naar het water blijven gaan. Dan maar na elke koude nacht op facebook overspoeld worden door ochtendneveltjes en bedauwde juffers. Maar in het tweede geval? Tja… dan zit er maar 1 ding op… verwijder jezelf van facebook en fotofora, zeg je abo’s van bladen op, laat je afsluiten van internet en ga gewoon op pad. Dwing jezelf om langs het water te lopen en te gaan fotografen wat je tegenkomt. Op een moment dat niemand anders gaat, in de regen of bij asgrauw weer, pak de macro lens bij een landschap, gebruik de fisheye voor een detail en je groothoek bij een vogeltje. Doe wat anderen niet doen, leg vast wat anderen laten liggen, plaats geen foto’s, ontvang geen likes maar ga gewoon helemaal je eigen gang!
Lastig? Wees blij! Vakantie is hèt moment daarvoor: andere omgeving, data bundel is toch te duur in het buitenland, lekker weg van je eigen omgeving en geen enkele druk. Geniet gewoon en klik eens wat anders! Prettige fotografische vakantie allemaal!
Geef een reactie