Een dag uit het leven…
24 uur natuurfotografie

Sommige momenten heb je het lekker rustig. Dan miezert het, is het weer grauw en grijs. Geen spannende veranderingen in de natuur, geen opdrachten met deadlines, geen intens zonnetje, geen ochtendmist, geen spectaculaire zonsopkomsten, geen bronstperiode, geen speciale dieren en geen artikelen of boeken te schrijven. Dat zijn waardevolle ontspannen momenten. Helaas komen die maar héél weinig voor. De werkelijkheid is meestal anders. Dan komt alles tegelijk, zijn de omstandigheden mooi, zitten opdrachtgevers op hun beeld of teksten te wachten en wil je het liefst op pad. Zo’n tijd was het afgelopen maandag en dinsdag. En naar die 24 uur neem ik je mee…

Freelancen in ploegendienst

Ik moet weer terugdenken aan een eerdere column ‘Natuurfotografie: 24/7 werk in ploegendiensten’, samenwerken in de natuurfotografie, krachten bundelen, wanneer de één gaat slapen gaat de volgende aan het werk. Moet bekennen dat ik nog steeds alleen ben. De natuur gaat echter nog steeds 24/7 door. En als het mooi is, is het mooi. De natuur wacht niet op mij. Wat moet ik dan? Mooie dingen aan mij voorbij laten gaan of dan maar ploegendiensten draaien in mijn eentje. Mensen die mij een beetje kennen weten het antwoord al en daarom hierbij

Zomaar 24 uur uit het leven van een natuurfotograaf

Maandag 28-11, 8:45

We starten onze activiteiten helaas ver na zonsopkomst. Omdat mijn partner al vroeg aan het werk moest, moet ik de kindjes naar school brengen. Meteen daarna door naar ‘mijn’ plekje langs de Rijn. Het licht is gelukkig nog warm, laag. De temperatuur is fris met -4 maar ik ben goed ingepakt, merinowollen thermokleding en gevoerde winterschoenen. Mijn doel… luchtopnames met mijn nieuwe drone. Maar dat plan mislukt al snel (zoals je misschien op twitter hebt gelezen):

@johan_vd_wielen, 28-11, 8:55, “Het is winter!!! Rijp en vorst!! En ik sta met mijn nieuwe ‘speeltje’ aan de Rijn zonder Micro SD kaart. #voelmestom dan maar gewone foto’s”.

Gelukkig nog een volle fotorugzak mee. Een wolkenloze zonsopkomst is nooit helemaal mijn ding en daarom neem ik al snel mijn toevlucht tot de telelens.

9:45

Na mij lang vergaapt te hebben aan het warme winterse ochtendzonnetje (de kleur dan hè, niet de temperatuur) ga ik aan de slag met misschien wel de meest afgezaagde winterse rijpfoto’s: bladeren op de grond. Maar ja, het is ook zo ontzettend mooi. Dood blad ligt normaal … dood te wezen. Maar met rijp wordt het ineens een stilleven waarbij elke vorm wordt omlijst door een wit kristallen randje. Waar je ook kijkt, overal liggen de stillevens om je heen te smachten om op de foto gezet te worden

10:30

Eenmaal thuis aangekomen wordt ik blij verwelkomd door onze Husky. Misschien zielig dat ik haar niet had meegenomen naar de Rijn, maar met mijn plannen om te vliegen is het niet handig als ik ook op een zelfstandige scharrelaar moet letten. Voor ik het weet eten wij ’s avonds ree of konikveulen. Desondanks heeft ook zij recht op een lekkere ochtend, net als ik. En dus hou ik mijn jas aan, leg mijn fotospullen neer en wandel met onze hond naar het bos. De straat nog niet uit keer ik alweer om, het is zó mooi dat ik mijzelf voor de kop sla als ik zonder camera op pad ga. Maar echt een plan heb ik niet, geen echt doel. En dan heb ik er een hekel aan als ik een uur lang met 10kg op mijn rug rondloop. Ik twijfel en pak uiteindelijk mijn kleine vriendinnetje mee. En niet voor niets… want al snel vind ik mijzelf languit op de koude bosgrond liggen.

Ik peins of ik links of rechtsaf zal slaan en besluit toch over de heide te gaan…

11:03

11:06

Vormen in de heide, terwijl mijn husky mij aankijkt en afvraagt wanneer we weer huiswaarts keren zie ik de berijpte takken van de heide op de grond liggen. De vormen vallen zonder rijp veel minder op en dus maan ik mijn hond nog héél even geduld te hebben,

11:00

Thuis aangekomen, eerst koffie. Terwijl ik met mijn jaren zestig handmaler de biologische boontjes maal en een verse cappuccino zet met mijn italiaanse caffettiera (let op: géén percolator!) en verse opgeschuimde melk begin ik met het laden van alle accu’s en leegmaken van de kaartjes: 3x drone accu, 12x camera accu en mijn zware accu voor mijn dauwlinten. De middag staat in het teken van het afmonteren van mijn vlog over de nieuwe drone en het pakken van mijn spullen voor de nacht: 5x camera, assortiment groothoek lenzen, 5x statief, dauwlinten, hoofdlamp, externe accu, beach trolly en vooral veel warme kleding. Ik ben uitgenodigd om met een groep ’s nachts te fotograferen en een klein natuurgebiedje en ik mag van de gelegenheid gebruik maken om ’s nachts buiten aan het werk te gaan. De omstandigheden zijn erg fraai, nieuwe maan en kraakhelder. Wel zou het wel eens de koudste november nacht in 18 jaar kunnen worden dus zorg ik niet alleen voor goede kleding maar ook een kan hete koffie en voldoende eten om mijn eigen kachel brandend te houden. Oh ja, e-reader niet vergeten. Wanneer mijn partner thuiskomt schiet ik de nacht in, uurtje rijden en rond 20:15 ben ik ter plaatse. Het vriest inmiddels dat het kraakt.

20:59

Terwijl ik heerlijk mijn koffie nuttig in het veld en een praatje maak met de groep maak ik de eerste proefopnames. Beetje naïef maar ik had niet verwacht dat het binnenwater op het heideveld inmiddels als volledig bevroren zou zijn. Ik had in mijn hoofd een paar startrails met reflectie maar dat plan gaat niet door. Wel even een paar losse single shots en dan maar op zoek naar een ander plekje

Mijn doel voor vannacht is een aantal startrails met nieuwe maan, dan heb je geen voorgrond verlichting maar ook geen veranderende lichtomstandigheden en vooral heel veel sterren. Vooraf had ik de kaart goed bestudeerd (ik kende de plek niet) en had gezien dat naar noord tot oost de beste kansen waren. Ik heb 5 camera’s mee, 3 goede spiegelreflexen, 1 consumenten spiegelreflex (die ik altijd liefkozend mijn ’trashcam’ noem omdat hij wordt ingezet voor groothoek opnames met beren of onderwaterfotografie) en mijn kleine vriendinnetje. De trashcam en mijn kleintje laat ik ergens in het veld achter, met de 3 anderen loop ik verder en stel ze op. Twee rust ik uit met dauwlinten voor lange startrails timelapse. De laatste camera hou ik over waarmee ik tussendoor wat single shots kan maken.

Rond 23:00 bliept mijn telefoon. De organisator meldt dat hij met de groep weggaat. Voor mij het moment om mijn beide kleintjes te controleren. De trashcam blijkt het keurig 1,5 uur in de bittere kou op één accu te hebben volgehouden en een snelle blik op de beelden vertelt mij dat pas de laatste 20min. de condens is opgetreden. Nog steeds 1:10 uur bruikbaar. Mijn vriendinnetje heeft het helaas slechter gedaan, ze is erg lief maar voor nachtfotografie helaas wat minder geschikt. Nou ja, maakt niet uit. Zij was extra en niet per se noodzakelijk. Met beide kleintjes keer ik terug naar de dapper doorklikkende groten.

dinsdag 29-11, 00:41

01:09

Inmiddels ben ik met mijn 3e goede camera aan het ronddwalen door het bevroren landschap. Mijn sneeuwschoenen en dikke thermo kleding is perfect, alleen had ik toch andere handschoenen aan moeten doen. Deze redden het helaas niet en regelmatig moet ik mijn handen terugtrekken uit de vingers.

02:30

Inmiddels begin ik het enorm koud te krijgen. Mijn vingers zijn bijna gevoelloos en ook mijn neus begint een vervelende pijn te vertonen. Ik probeer te lezen met mijn e-reader maar wil niet mijn handen uit mijn handschoenen halen en sla de blz. daarom om met mijn neus. Tot op een gegeven moment ook mijn neus zo koud is dat zelfs het scherm van de e-reader niet meer goed reageert. Met mijn FLIR telefoon (warmte camera) bekijk ik de stand van zaken

Mijn camera’s zijn volledig wit en ik krijg de poten van mijn statieven niet meer ingeschoven, volledig bevroren. De accu voor de dauwlinten is inmiddels dood maar de beide camera’s met grip zitten nog voor 50% vol, die hebben het uitgehouden. Zeker de één ben ik van onder de indruk want die is in 3,5 uur al 1300 foto’s rijker. Met verkleumde handen en tintelende vingers trek ik mijn karretje met bevroren spul terug naar de auto. Om iets over 4:00 ben ik thuis en lig ik in bed.

7:00

Of ik nou om 22:00 op bed lig of om 4:00, om 7:00 gaat de wekker. Dat is één van de weinige nadelen aan kinderen. Ik mag weliswaar blijven slapen van mijn partner maar eenmaal wakker ben ik wakker. Ik ontbijt mee maar hoef ze niet naar school te brengen en dus pak ik met mijn brakke kop mijn drone en ga opnieuw op voor de zonsopkomst. Het is wederom bitterkoud en ik pak mij weer dik in…

8:33

10:15

L’histoire se répète, zouden de Fransen zeggen. Ook vandaag was ik zonder hond bij de Rijn en ook vandaag wil onze Husky er graag uit. En ook vandaag neemt ik alleen mijn kleine vriendinnetje mee. Ze heeft zich vannacht niet kunnen weren, in het bos zal het haar beter vergaan.

11:30

Op weg naar huis, op weg naar één – of waarschijnlijk een stuk meer – cappuccino’s, passeer ik een veld vol berijpte planten, sprieten, en aren. Wederom wil mijn husky naar huis, ik snap naar een bak koffie, mijn kop is weinig helder… maar zoveel moois kun je toch niet negeren?

Een dag uit het leven…

Al deze foto’s zijn daadwerkelijk op de genoemde tijdstippen gemaakt, in totaal heb ik 4000 foto’s gemaakt tijdens beide dagen en de nacht. Ik ben nog druk bezig met het afmaken van de laatste startrails en timelapses om nog maar te zwijgen van het uitzoeken van de dronebeelden en beelden uit het bos. Want het fotograferen kan dan wel in 24 uur plaatsvinden… het werk is dan nog lang niet klaar.