uit het leven
gegrepen…

… zaterdagmorgen 14 november 2015. Ik word samen met mijn gezin wakker in een pittoresk vakwerk huisje  in bijna het meeste zuidelijke puntje van Limburg. Al een half jaar kijken wij uit naar dit weekend met z’n vieren, ons 12,5 jarig huwelijk. De kinderen hadden de grote wens om in trouwkleding een ’trouwfeestje’ te houden want ze waren teleurgesteld dat ze niet bij de echte bruiloft konden zijn (toen waren ze nog niet eens geboren). Al weken bedenken we plannen voor dit weekend: Sinterklaas intocht in Maastricht, ruïne van Valkenburg, wandelen langs de Geul en natuurlijk het ‘officiële’ diner in vol ornaat, onze trouwkleding. En op de morgen van het grote feest… hoor ik het bericht over de aanslagen in Parijs….

Angstig

De kinderen, zeker die van 5, zegt het verder niets. Onze oudste van 10 hebben wij het ook niet verteld, het heeft geen zin tijdens een leuk weekend haar hiermee op te zadelen. Ze denkt veel na en dit zou haar afleiden van waar we naartoe hebben geleefd. Maar ik voel me angstig, en mijn vrouw ook. Jazeker, de aanslagen in Beiroet ken ik ook, evenals het Russische vliegtuig. En het gaat mij niet om de politiek… maar om mijn gezin. Het komt dichterbij.

Op zaterdag heb ik geen enkele natuurfoto gemaakt…

Natuurfotografie?

Hoe actueel ook, je vraagt je misschien af wat dit met natuurfotografie te maken heeft. Op zich wellicht niet veel, en ik heb dan ook getwijfeld om erover te schrijven. Een column is echter in essentie iets persoonlijks, ik schrijf over wat mij bezighoudt en alle titels die ik in gedachten had – de 8 Finse seizoenen, onderwaterfotografie in de regen, de schoonheid van de storm, en nog meer – brachten geen enkele inspiratie… Mijn gedachten bleven zich afvragen “wat gebeurt er met ons?”. Ik schrijf over de schoonheid van de natuur en fotografeer om jou als kijker en lezer mee te nemen in mijn dromen en idealen, om je deelgenoot te maken van wat ik ervaar en daarmee noodzaak van natuur en haar behoud te laten beseffen.

Grootspraak?

Fotografie is de spiegel van mijn ziel. Klinkt ook mooi. Maar in feite kan ik beter zeggen, mijn zin in fotografie is de spiegel van mijn ziel. Ik kan heel groots op facebook zeggen dat ‘mijn gedachten uitgaan naar… ‘ maar in feite is dat niet zo. Mijn gedachten gaan uit naar mijn eigen thuis. En als ik thuis gelukkig ben kan ik ook buiten gelukkig zijn, dat weerspiegelt zich in mijn beelden. Van alle beelden waar ik tevreden over ben weet ik dat ik op dat moment lekker in mijn vel zat. Ik kan wel groots zeggen dat mijn beelden mijn gevoel van angst weerspiegelen maar dat is onzin. In tijden van angst heb ik geen zin om naar buiten te gaan, dan moet ik mij er echt toe zetten en zie ik het aan de kwaliteit af.

Hoe heb ik dat ook weer beschreven op mijn (verouderde) site?

“Mijn wens en drijfveer is de schoonheid van de natuur vast te leggen, anderen te laten ervaren wat ik ervaar en mensen enthousiast te maken over wat mij elke dag weer verbaast…”

Klinkt zo mooi. En ook daadwerkelijk oprecht gemeend. Maar op zaterdagmorgen, met mijn gezin om mij heen, kijkend in de onschuldige blauwe kijkers van mijn kleine meisjes voelt deze boodschap eigenlijk leeg, hol, nietszeggend.

Meen ik het dan niet? Jawel, zeker, absoluut. Als ik vol overgave met passie en enthousiasme bezig ben is dat ook absoluut waarom ik het doe. De basis zit in het ‘als’. Want als ik de berichtgeving lees over Parijs, over IS, over spanningen met Rusland, over aanslagen, over terreurdreiging en ik laat het binnenkomen sta ik leeg in het veld. Dan denk ik aan mijn gezin, want hoezeer de aarde, de natuur en onze wereld ook mij aan het hart gaat… uiteindelijk zijn het mijn eigen genen waar het echt om gaat.

Uit het leven gegrepen…

En daarom heb ik deze keer gekozen – en ik hoop je dat mij wilt vergeven – om gewoon puur op te schrijven wat mij nu, woensdagavond 18 november 2015 22:32, bezighoudt. En dat is angst voor de situatie. Wat gaat dit voor ons betekenen. Waar gaat het heen met onze wereld. Angst dat ik straks moet zien dat onze prachtige natuur nog verder in de vergetelheid raakt door politiek, terreur, spanning en onverdraagzaamheid. Angst over mijn fotografie maar nog meer over mijn gezin.

‘uit het leven gegrepen…’ een dubbele titel. Niet alleen een column uit mijn leven gegrepen maar ook 129 mensen in Parijs. Mensen net als jij en ik. Misschien ook wel met natuurfotografie als passie, misschien ook wel met een groot hart voor onze natuur, misschien wel vogelaars of macro liefhebbers, misschien wel bergwandelaars of namijmerend over de fotoclub en zeer waarschijnlijk ook mensen met een gezin – net als ik – die zomaar op een willekeurige vrijdagavond ‘uit het leven worden gegrepen…’.