My eye in the sky
De nieuwe DJI Mavic Pro

Als landschapsfotograaf ben ik altijd op zoek naar lijnen en vormen in het landschap. Terwijl de echt macro fotograaf het liefst plat op de grond ligt ben ik regelmatig met een huishoudtrap in het veld te vinden of sta ik weer eens op het dak van mijn oude terreinwagen. Puur om een hoger standpunt in te kunnen nemen en zo meer van de lijnen van het landschap te kunnen vastleggen. Niet verwonderlijk dat ik al meteen geïnteresseerd was in het concept ‘drone’. In het begin heb ik even de kunst afgekeken en gewacht tot de drones niet alleen wat betaalbaarder waren maar tevens ook betrouwbaar. Want in eerste instantie blijf ik fotograaf… geen piloot.

“Ga eerst maar eens leren vliegen”

In November 2015 kocht ik mijn eerste drone, een DJI Phantom 3. Hoewel ik in eerste instantie aan een duurdere dacht raadde juist CameraNU.nl mij deze aan onder het mom van … “ga eerst maar eens leren vliegen”. En gelijk hadden ze, niet dat ik mijn drone te pletter heb gevlogen of domme dingen deed maar het vliegen is een vak apart. Veel te snel wilde ik gewoon weer fotograferen zonder mij te hoeven bekommeren om de drone maar ik moest gewoon vlieguren maken om mijn doel – luchtfoto’s – te kunnen gaan verwezenlijken.

Phantom: voor mij te groot om altijd mee te nemen

Lange tijd heb ik met plezier met deze drone gevlogen maar toch bleef hij nog veel thuis. De belangrijkste reden was de grootte. Als fotograaf heb ik een grote fototas bij me en statief, de Phantom 3 zat ik een aparte tas en was vaak onmogelijk mee te nemen. Aan mijn mountainbike heb ik zelfs een extra beugel gelast om de drone tas opzij te kunnen vervoeren op mijn vele trips naar de eilanden maar toch vloog ik niet zo vaak als ik wilde.
Tot het moment dat dat de nieuwe DJI Mavic Pro werd aangekondigd

Hoe groots kan een kleintje zijn?

Een drone die meer kon en betrouwbaarder is dan mijn Phantom maar tegelijk nog geen kilo weegt en samen met de remote en reserve accu’s in een tasje past wat net zo groot is als een verrekijker tas. Dat zou voor mij de ultieme drone zijn. En die kwam uit, met veel bombarie kondigde DJI de Mavic Pro aan met indrukwekkende specificaties voor dit mini helicoptertje:

• Ingeklapt is hij 8cm x 8cm x 20cm groot
• Max snelheid maar liefst 65km/u (in sport modus)
• Obstakel detectie aan de onderkant èn voorkant
• Vliegduur van meer dan 20 minuten
• 12Mp foto’s in RAW formaat
• Foto’s in landscape èn portrait (!) mode
• Burstmodus tot maar liefst 7fps en auto bracketing tot zelfs 7 beelden
• Video modus 4K (tot 30p) of FHD (tot 96p)
• Kleine remote waarin je je telefoon kan klemmen
• Mogelijkheid om zonder remote via wifi en je telefoon te vliegen

Met dank aan CameraNU.nl kon ik eind november al gebruik maken van de nieuwe Mavic Pro. Helemaal blij heb ik mijn allereerste ‘unboxing’ video gemaakt (zie: https://www.youtube.com/watch?v=1IShnf-D-tk) en sindsdien veel vlieguren gemaakt.

How to…

Voor mensen die nog nooit met een drone hebben gevlogen… een kind kan de was doen. Werkelijk waar, ze zijn zó intelligent dat er weinig kennis en kunde voor nodig is om te vliegen. Als je de DJI app (versie 4 voor de Mavic Pro!) een beetje door hebt, zorgt dat alle onderdelen de laatste updates hebben (dus ook alle accu’s) is het vliegen een koud kunstje. Het gaat hier te ver om precies te vertellen wat je allemaal in moet stellen maar feit is dat het zó intuïtief werkt dat ze bij DJI niet eens een handleiding hebben meegeleverd. Je klapt alle pootjes van de Mavic Pro uit, propellers een beetje uit elkaar doen (meer is niet nodig want hij door de draaisnelheid ‘slaat’ hij ze zelf in de goede positie), bescherm kappen van de gimbal, drone aanzetten, telefoon aansluiten en in de houder klemmen, remote aanzetten… ready to go!

De meeste telefoon passen zo, sterker nog, voor de meeste telefoon kun je in de armen van de remote een draad bevestigen zódanig dat als je je telefoon in de armen klemt hij ook meteen ‘connect’. Natuurlijk heb ik weer zo’n rugged phone die de aansluiting aan de zijkant heeft maar een meegeleverde losse draad doet wonderen. Zelfs de mini tablets passen in de armen. Waar je bij de Phantoms echter ook nog grotere tablets kan gebruiken is de Mavic daar niet voor bedoeld. Alles is klein, dus moet je het volgens DJI ook met kleine schermen doen. Gelukkig zijn er third party oplossingen om ook je grotere tablet te gebruiken.

Homepoint updated?

Eén van de fijnste zaken aan de tegenwoordige drones is dat ze GPS gestuurd zijn. Dat betekent dat ze hun positie in de lucht vasthouden op basis van GPS signaal maar ook de gevlogen route onthouden en het punt waar ze zijn opgestegen. Dat laatste is extra prettig omdat een simpele druk op de RTH knop (Return To Home) ervoor zorgt dat ze vanzelf naar het opstart punt terugkeren. Wat ik met de Mavic wel merkte is dat hij op de app weliswaar al zegt dat GPS modus is ingeschakeld maar als hij niet woordelijk uitspreekt “homepoint has been updated” hij in feite nog niet echt zijn startpunt heeft opgeslagen. Daar ben ik al een paar keer mee in de mist gegaan, hij vliegt dan wel maar je merkt dat het allemaal niet zo strak gaat en hij wat slordig reageert op de commando’s. Blijkbaar heeft hij dan moeite om zijn positie te behouden. Dus wacht ik tegenwoordig altijd braaf tot de dame uit de app tegen mij zegt dat hij daadwerkelijk een ‘homepoint’ heeft tot ik opstijg. Mocht ze het echt niet willen zeggen helpt het om hem even opnieuw aan en uit te zetten. Bedenk dat jij weliswaar weet waar je bent maar de Mavic van de één op andere moment maar moet raden waar hij zich op de aardbol bevindt. Dat kost gewoon even tijd.

And there we go..

Opstijgen kun je door het systeem zelf laten doen maar je kan ook zelf piloot spelen. Hij reageert zó ‘smooth’ dat ik lekker zelf opstijg. Motoren aan, rustig opstijgen, even blijven hangen om te kijken of alles werkt en hij mooi op positie blijft. Alles goed? Gaan met die banaan. Ik was mijn Phantom gewend en als je dan met de Mavic vliegt is het ween wereld van verschil. Waar de Phantom 3 toch wel een eigen willetje had en je je goed moest concentreren op het vliegen, sneller door de wind werd gepakt en ook het signaal redelijk snel zwak wordt (zeker als je ineens objecten als bomen tussen jou en de drone in hebt) is de Mavic werkelijk super strak. Hij reageert strak op alle commando’s maar ook lukt het mij om met de Mavic veel precies en ‘smoother ‘te vliegen. Voor fotografie is dat laatste niet echt nodig maar voor film, als je mooie panning of zelfs combinatie bewegingen wilt doen.

Dat ik ook veel ontspannender vlieg heeft overigens ook te maken met de sensoren. Anders dan mijn Phantom 3 detecteert de Mavic keurig als hij ergens tegenaan dreigt te vliegen en ook kan hij niet zomaar op de grond. Ga je omlaag dan blijft hij even boven de grond hangen tot je echt verder omlaag gaat om te laden. Dat zorgt ervoor dat ik al een keer met 60 km/u 2 meter boven de grond over een veld heb durven vliegen … machtig zeg! Overigens heeft de Phantom 4 ook al deze features…

Kou en vorst

En de kou? Ik vloog afgelopen maanden vooral in de kou. Met bevroren vingers bediende ik de remote en hield mijn hart vast om de accu. Ik weet bijvoorbeeld dat de veel duurdere Inspire al ver boven nul begint te piepen over koude accu’s. Maar de Mavic pro? Geen centje pijn, zonder te piepen opstijgen en vliegen. Zelfs bij -10 geen problemen, ja de accu was wat sneller leeg. Maar van de accu wordt zoveel gevraagd dat hij zelf al goed opwarmt als hij eenmaal vliegt. Wel moet je uitkijken voor ijsafzetting op de propellers, de combinatie van vorst en mist zijn potentiële boosdoeners. Je wilt niet met bevroren vingers toekijken hoe je Mavic ineens uit de lucht valt…

Waar het om begon: fotografie

Hoe mooi het vliegen ook is en hoe makkelijk de Mavic zoch ook laat besturen. Uiteindelijk was het mij te doen om te fotograferen vanuit de lucht. In een volgende blog zal ik verder ingaan op fotograferen met een drone maar als tipje van de sluier kan ik al wel zeggen dat hij mij fiks tegenvalt. Niet op het knopje drukken of het vliegen maar het positioneren en vooral vooraf inschatten hoe het zal zijn. Als fotograaf heb ik een beeld in mijn hoofd, lopend door het veld kan ik een beeld vanaf mijn eigen ooghoogte inmiddels prima inschatten. Zelfs werken met verschillende lenzen, die toch een heel ander blikveld geven dan mijn oog, kan ik een goede inschatting maken waar ik moet staan en hoe ik de camera in moet stellen voor ene bepaald beeld. Maar een drone heeft veel meer vrijheidsgraden. Zoomen kan alleen door dichterbij of verder weg te vliegen maar naast alle variatie in het platte vlak, zoals op de grond, heb ik ook ineens variatie in de hoogte. En dan kan je de camera nog laten kantelen van volledig omlaag gericht tot recht naar voren. En juist de combinatie van camera kanteling en hoogte maakt het zo lastig. Eenmaal vliegend heb je wel ene idee wat je wil maar om daarbij de goede hoogte en camera standpunt te vinden duurt even. Voor je het weet moet je weer terug omdat de accu leeg is. Maar gelukkig helpt de Mavic Pro mij daarin enorm. Hij laat zich zó eenvoudig bedienen en reageert zo to the point dat ik alle tijd en rust van hem krijg om te puzzelen met compositie en beeldhoek.

De camera: bediening van afstand

Het fotograferen zelf gaat eenvoudig. Instellingen zijn allemaal makkelijk te bereiken en het maken van foto’s een koud kunstje. Over en onder belichten gaat met een draaiknop op de remote, het maken van een foto met een knop op de remote. Eenmaal gewend gaat het net zo snel als met je camera. Met een druk op een andere knop wissel je meteen van camera recht omlaag of juist vooruit en met een ander draaiwiel kun je de camera in elke positie zetten. De Mavic Pro kan zelfs in portrait modus schieten, daarvoor draait hij daadwerkelijk de camera een kwart slag. Voor een filmer niet interessant maar voor mij als fotograaf een enorme meerwaarde!

Als je echter, zoals ik, werkt met hoogwaardige apparatuur op de grond, merk je wel dat de sensor van de Mavic Pro geen hoogvlieger is. 12Mp is op zich genoeg maar vooral het kleine dynamische bereik wreekt zich snel. Uitgebeten luchten en dichtgelopen donkere partijen zijn scheer en inslag, vooral als je zo van de gouden uurtjes houdt met laagstaande zon, zoals ik. Dan kun je je toevlucht nemen tot de automatische bracketing tot zelfs 7 beelden. Dat doet hij ontzettend snel maar helaas zijn de belichtingsstappen niet instelbaar en erg krap. De verschillen zijn dan ook erg klein. Liever maak ik zelf 3 opnames met -2, 0 en +2. De Mavic Pro hangt zó stil in de lucht dat je niet bang hoeft te zijn dat hij tussendoor verschuift. Zelfs panorama’s zijn perfect te maken met dit vliegende statief!

Mavic pro kopen? Dan meteen het combo pakket!

Als je de Mavic Pro overweegt, koop hem dan meten als combo pakket. Je hebt dan meteen niet alleen een RTF (Ready To Fly) drone maar een volledig compleet pakket met alles wat je er eigenlijk toch wel bij wil hebben: 2 extra accu’s, lader die remote en 3 accu’s tegelijk kan laden, autolader, tas waar alles in past en zelfs een device om van je accu een powerbank te maken. Extra accu’s heb je zeker nodig want 1x 20 minuten vliegen is niets. Zelfs als je na 20 minuten klaar bent wil je misschien dezelfde dag nog eens vliegen. En de boel in de auto opladen is voor een fotograaf als ik, die vaak onderweg is, perfect om te zorgen dat gedurende de dag alles weer opgeladen wordt.

early bird problemen: bugs

DJI heeft de Mavic Pro erg snel (te snel?) in de markt gezet om de concurrentie voor te blijven. En dat merk ik vooral aan de reacties op de social media. Zo lees ik op facebook over veel problemen en bugs, gimbals die niet meer normaal calibreren, horizonnen die scheef blijven, problemen met IMU, etc.. Geen van allen heb ik last van gehad, of ik een perfect exemplaar heb of gewoon mazzel weet ik niet. Maar DJI is wel goed met service. Door echter enorme achterstand van levering kan het echter nog wel duren mocht je een vervangend exemplaar kunnen ontvangen. Feit is dat het een nieuw product is en als je bij de early adapters hoort kun je tegen kinderziektes aanlopen. Zeker met dergelijke indrukwekkende technologie als in deze drone.

Na 3 maanden van vlieguren: eindoordeel

Er zijn nog diverse features die ik nog niet eens heb uitgeprobeerd. Zo schijnt hij mij zelfstandig te kunnen volgen en kan hij in tripod modus ook in binnenshuis vliegen. Voor mij als fotograaf allemaal niet zo interessant en dus ook nog niet geprobeerd. Voor het overige is het een afweging van belangen. Wat vliegen en controle betreft is het een geweldig apparaat. Ook is hij klein en daardoor makkelijk mee te nemen, het tasje hang ik zo over mijn fototas. Geen grote koffer of aparte rugzak maar een tasje wat net zo groot is als de tas voor mijn filters.

Daartegenover staat dat de camera niet de kwaliteit behaalt die je bijvoorbeeld wel hebt met de Zenmuse voor de DJI inspire met verwisselbare lenzen of de inmiddels 20Mp camera van de Phantom 4 pro. Wellicht klinkt dat als muggenziften maar als je hoogwaardige apparatuur gewend bent is dat wel een dingetje.

Toch is de handelbaarheid en grootte voor mij overduidelijk het belangrijkste gebleken. Ik heb zoveel plezier van mijn kleine bromvlieg, sleep hem overal mee heen (zelfs als ik nog geen idee heb of ik daadwerkelijk wel ga vliegen) dat hij nu al een vaste plek in/aan de fototas heeft verworven. De tekortkomingen van de camera zijn met exposure blending en panorama shots prima op te lossen. Kortom, de Mavic Pro is mijn vaste eye in the sky geworden!
Oh ja, koop dan ook meteen een setje filters erbij zoals https://www.cameranu.nl/nl/p1254065/polar-pro-filter-3-pack-voor-dji-mavic of https://www.cameranu.nl/nl/p1254065/polar-pro-filter-3-pack-voor-dji-mavic want de mavic kan zó stil in de lucht hangen dat zelfs long exposures met ND filters tot de mogelijkheid behoort!