Wolken geven die welkome structuur in de lucht, kleuren aan door de ondergaande zon en maken de lucht in een landschapsbeeld interessant. Toch betekent geen wolken niet wat we niet aan de slag kunnen. De zon zelf is gewoon te fel maar het warme licht, vlak vóór zonsondergang, daar kunnen we zeker iets mee. En dus heb ik gekozen om te laten zien hoe je het licht van de ondergaande zon kunt gebruiken zonder de zon zelf in beeld te brengen.
Het warme avondlicht strijkt over de paarse heide
Voor meteen de tweede opname is het al een race tegen de klok. Grijnzend kijkt Stefan mij aan, het moet gebeuren op het moment zelf, er is geen retake mogelijk want dan is het licht weg en komt het niet betrouwbaar meer over. Daarom heb ik al een uur voor hèt moment al beelden gemaakt, niet alleen om mijn compositie te bepalen maar ook om te laten zien wat het licht nog verandert in dat laatste uur.
Mijn oog is gevallen op een eenzame berk met in de voorgrond een aantal mooie losse plukken paarse heide. In de overgang tussen voorgrond en achtergrond kan ik een stuk groen mos plaatsen waarmee ook het midden gebied van dit staande landschap wordt opgevuld. De zon komt van links, zijlicht, iets waar niet veel fotografen mee werken. Met mooie van zijlicht is dat je zowel schaduw- als licht op een onderwerp hebt waardoor je veel dieptewerking en speelse structuren in je beeld krijgt.
En dan is het moment aangebroken. “Nu?” vraagt Stefan. Ik kijk nog eenmaal door de zoeker, schat de tijd en het licht in en geef het teken: “Nu!” waarna het bekende “Camera loopt… “ klinkt. Daar gaan we.
Maak gebruik van het warme avondlicht... het strijkt over je foto als een warme deken
En om aan te geven hoe echt de opname is, het moment dat je mij hoort klikken is ook ècht het moment waarop dit beeld gemaakt wordt. Als de zon net weg is, ben ik klaar met het eerste deel. Ook nog een liggend beeld gemaakt om het verschil te laten zien. Ik kijk om naar Stefan en vraag vol spanning “gelukt?”… hij legt zijn camera terzijde en grinnikt tevreden, “prima toch?”.
Om toch de feitelijke zonsondergang te fotograferen bij een dergelijke felle zon zonder enige bewolking moet ik mijn toevlucht zoeken tot fotografische hulpmiddelen. In dit geval grijsverloopfilters. Die wilde ik eigenlijk voor de uitzending niet gebruiken, die wil ik een volgende keer verder uitleggen en ook wil ik juist laten zien wat je kunt doen als je die filters niet hebt. Maar ik kan het niet laten om ze er toch even bij te pakken en het laatste moment van de zon in beeld te brengen.
Paarse zee, vlak nadat de zon is ondergegaan
We hebben even rust nu want van dezelfde boom wil ik laten zien hoe je juist ver na zonsondergang mooie opnames kan maken. Het fraaie van een wolkeloze hemel is dat je na zonsondergang de overgang ziet tussen dag (het laatste streepje geel aan de horizon) en het begin van de nacht, het blauwe uurtje. We verplaatsen ons tot achter de boom en ik kies een zódanig standpunt dat de boom boven de horizon uittorent. Op die manier komt hij los van de achtergrond en heb je een fraai silhouet.
Nu is het de beurt aan Stefan om zenuwachtig te worden. “Kunnen we aan de slag want ik kan niet meer filmen als het té donker is?”. Maar ja, fotografie laat zich niet dwingen, wanneer het echt mooi wordt voor de fotocamera is het voor de filmcamera waarschijnlijk te laat. Ik probeer zo lang mogelijk te wachten tot frustratie van Stefan. Uiteindelijk geef ik het verlossende sein… en met het laatste licht vertel ik vol enthousiasme over dat áls je de mogelijkheid hebt om te blijven staan na zonsondergang, je hier absoluut gebruik van moet maken!
Overgang van de dag naar de nacht… ver na zonsondergang.
