Mijn omgeving verwijt mij wel eens dat ik onder een steen leef, of wat aardiger gezegd ‘in een hunebed’ (erg fraaie landschapselementen trouwens). Ik kijk zelden tot nooit TV, lees geen krant, woon in een klein dorpje waar de post er standaard 3 dagen over doet om het te vinden, bezit geen tablet en heb nog nooit gegamed. Eigenlijk alle ingrediënten om het fenomeen ‘vaderdag’ puur en alleen door het gedrag van mijn dochters mee te krijgen. En met deze naïeve gedachte ontstond het idee voor deze column, vaderdag als symbool voor de waardering van het thuisfront over je kunde als (natuur)fotograaf. Natuurlijk fotograferen ook veel dames en zeer zeker doen ze niet onder voor de heren… maar ja… het is zondag vaderdag en geen moederdag, dus ligt mijn aandacht deze keer even bij de mannen. Sorry dames.

Vaderdagtip?!

Omdat ik zelf ook wel weet dat ik onder een steen leef speurde ik vanmorgen op internet – ja, ik heb wel een modern hunebed! En wat schetste mijn verbazing, vaderdag gaat helemaal niet om tekeningen, ontbijt op bed of aandacht van je kinderen. Natuurlijk gaat de commercie in op het geven van cadeau’s aan papa, maar ik zie mijn dochter niet voor mij meer dan 100 euro uitgeven bij een fotozaak om de speciale ‘vaderdagmok’ voor mij te pakken te krijgen. Ook een nieuwe camera á 150 euro die wordt aangeprezen als ‘vaderdagtip’ verbaast mij nogal; “Nee hoor lieverd, ik hoef geen knutselwerkje dit jaar… plunder jij maar je spaarpot en laat mij de komende anderhalf jaar je zakgeld inhouden… papa wil van jou een nieuwe camera”.

Kolder natuurlijk, er komt simpelweg geen kind meer aan te pas. Vaderdag is er nu ook voor niet-vaders en vrijgezellen (anders zou het wel eens discriminatie kunnen zijn). Vaderdag is gewoon de vriendelijke benaming voor ‘echte mannendag’, een dag waarop je je als man eens heerlijk mag trakteren op alle gadgets en apparaten die je graag zou willen hebben (maar waarvan je in je achterhoofd wel weet dat je het misschien beter niet kan doen… in ieder geval niet nodig hebt).

Mannenwereld

Maar wat is dat dan, die liefde voor gadgets, nieuwste van het nieuwste, wedijver van megapixel monsters of de langste telelens. Tijdens mijn vele workshops en cursusreizen is dat iets wat je zelden bij de dames tegenkomt. Die zijn vaak blij met wat ze hebben en investeren vaak in kennis en kunde, maken meters en weten precies wat hun camera wel of niet kan. Nee, de levendige discussies over de scherpste lens, beste statiefkop of snelste autofocus ervaar ik meestal bij de mannen. In het prettigste geval is dat een vriendelijk gesprek waarbij ze gezamenlijk kijken naar goede prijs/kwaliteitsverhoudingen, maar niet zelden ontaard het in een ‘de mijne is langer / breder / scherper / fijner / mooier / duurder / witter / lichter / lichtsterker / … vul maar in‘ discussie. Wat overigens door de heren niet als onprettig wordt ervaren hoor, blijkbaar is dat iets wat thuishoort in de mannenwereld.

Terugkerend naar mijn hunebed kan ik natuurlijk een relaas gaan houden over jagers en verzamelaars. Dat de grootte van de telelens bij mannen de hedendaagse uitvoering is van de jachtspeer en dat de grootse verhalen bedoeld zijn om te imponeren voor de vrouwtjes. Dat de dames meer van macro houden omdat zij van oudsher bessen en zaden verzamelden, etc. Maar ondanks misschien een kern van waarheid bezie ik het toch graag wat genuanceerder. Of de mannen nu vogels fotograferen wegens hun oer-jachtinstinct of dat de stoere verhalen over avonturen / coverfoto’s bedoeld zijn om te imponeren voor de dames is eigenlijk niet zo belangrijk, feit is dat natuurfotografie gewoon immens populair is bij de heren. Elk weekend trekken vele vaders er hondsvroeg op uit om met mooie apparatuur de natuur te ontdekken en vast te leggen. Liever met de camera dan met de buks, en thuisgekomen zetten ze trots en stoer elk klein avontuur zó dik aan dat het lijkt of ze ternauwernood aan de dood zijn ontsnapt.

En toen snapte ik de essentie van vaderdag. Het gaat niet om gadgets, apparatuur of frutsels. Het grootste cadeau wat je je vader kan geven op vaderdag is hem aandacht te geven als natuurfotograaf. Laat papa lekker die dag voor dag en dauw opstaan in de regen en met brak hoofd naar een natuurgebiedje gaan. Laat hem zo lang wegblijven als hij wil, maar ontvang hem dan thuis met een heerlijke maaltijd. Val papa nou niet af als hij een veel te stoer verhaal vertelt maar geef je volle aandacht aan zijn bewogen zwaar onderbelichte foto’s van een – in zijn ogen – nog nooit eerder waargenomen vogeltje. Laat hem gewoon voor één dag de held zijn, alsof hij de beste natuurfotograaf ter wereld is!

 

Zonsopkomst is vroeg in juni, erg vroeg, 5:15uur om precies te zijn. Dat betekent om 4:45 verzamelen bij het bezoekerscentrum en dus om 3:30 de wekker. Wanneer er een 3 in de wekker staat vind zelfs ik als natuurfotograaf het toch wel erg vroeg. Maar je weet wat je beloning kan gaan zijn en die adrenaline kick is bij voorbaat al zo groot dat je vol verwachting door het nog verstilde en donkere Nederland rijdt.

Juni is de tijd van de vele veulens, ze dartelen rond, speels en blij en laten zich gemakkelijk zien en vastleggen. Voor de fotografen aan boord van onze terreinwagen een gewild onderwerp en zeker in de driehoek met de ruigte als landschappelijke omgeving aantrekkelijk om bij stil te staan. Maar de fotograaf is net zo interessant als zijn onderwerp… en zo moest één van onze deelnemers zijn lens schoonmaken na kennisgemaakt te hebben met een geïnteresseerde natte neus

Eenmaal op de grote vlakte komen we al snel kuddes paarden en edelherten tegen. De herten kijken op, nieuwsgierig maar ook voorzichtig. Ondanks dat onze terreinwagen vaker in het gebied komt en wij bij de edelherten nooit uitstappen omdat we weten dat ze schuw zijn blijven ze afwachten. Tot de leidster van een groepje hindes het niet meer vertrouwd en haar roedel op veilige afstand brengt. Het rennen geeft ons als fotograaf echter de perfecte gelegenheid om te spelen met de dynamiek en beweging die ze teweegbrengen.

In de verte komen we de grote kudde paarden tegen. Het zien van wel 1000 paarden tegelijk blijft een indrukwekkende aanblik. Maar als je goed kijkt zie je al snel dat het niet één kudde is zoals bij de herten wel het geval is. Het zijn allemaal kleine families die in groepjes bij elkaar staan. Elke familie wordt geleid door een leidmerrie, een hengst bewaakt ‘zijn’ kudde voor indringers. Terwijl de hengsten vechten en verdedigen is het de merrie die bepaald…

Achterop het enorme terrein, vele kilometers van het beginpunt af, treffen we in de ‘stort’ de kudde herten (mannetjes) tegen. Hun gewei is bijna volgroeid maar met het bastgewei er nog omheen ziet het er zacht en tegelijk groot en indrukwekkend uit. Het bastgewei (vel rond het gewei) zal in augustus afsterven en gaan jeuken. Ze vegen het er dan af waarna de dan harde takken verschijnen… klaar voor de gevechten!

Op de terugweg, zo rond 9:45, begint het zachtjes te regenen. Voor veel fotografen lijkt daarmee de dag ten einde maar de dieren zijn er nog steeds en voor hun gaat het leven verder. het risico van safari’s is dat men niet meer bij stil staat dat de terugweg net zo spannend en uitdagend kan zijn als de heenweg, de dieren hebben zich immers achter je weer verzameld en gaan weer hun gang. En zo worden we verrast door een vosje dat vlak naast de auto in het hoge gras staat en ons nieuwsgierig opneemt om zich vervolgens door iedereen te laten vastleggen…

En zo komt een einde aan de tweede fotosafari van dit jaar. Geen safari is hetzelfde, het blijft elke keer een grote verrassing wat je tegen gaat komen en wat je vast mag leggen. Het is niet ons gebied met een hek eromheen… het is hun gebied en wij mogen even naar binnen, even op bezoek, om te observeren en te fotograferen!

Ga met ons mee op avontuur in de Oostvaardersplassen!