Tijdens een wadden cursus in september op Schiermonnikoog sluit ik aan bij een van mijn deelnemers die bezig is met een eigen project. Tijdens deze cursus heb ik vaak alleen maar een klein tasje met een camera en een lens bij me omdat ik de hele dag het eiland over fiets om bij iedereen aan te kunnen sluiten. Ik ben niet bezig met eigen fotografie maar met het begeleiden van de deelnemers en gebruik mijn eigen camera vaak alleen maar om iets te laten zien. Na overleg met mijn deelnemer zie ik op de radar dat ik nog 10 minuten heb om droog in het dorp te komen. Terwijl ik wegfiets met in gedachten het feit dat ik mijn regenbroek vergeten ben draai ik mij nog een keer om richting het zuidwesten. Dan sta ik oog en oog met een spectaculair schouwspel en ben ik mijn voornemen om droog thuis te komen volledig vergeten.
Drama
Ik word er wel eens van beticht dat ik nogal dramatisch ben van aard en dat ook tot uiting breng in mijn foto’s. Het klopt dat ik dol op ben op donkere beelden met veel drama maar de omstandigheden moeten er natuurlijk wel toe leiden. Deze indrukwekkende storm lucht had ik echter niet bedacht en ik weet dat ik niet veel tijd heb. Het past wel helemaal in mijn beeld van de dramatische elementen op de Waddeneilanden en ik weet dat ik thuis nog een droge broek heb.
Op zoek naar een passende voorgrond
Ik daal af van de dijk en ga op zoek naar een passende voorgrond bij mijn lucht. Helaas heb ik geen groothoek bij me en slechts bewapend met een 24mm komt het dus neer op panoramabeelden.
Dichter op
Ik vind een aantal nog bloeiende zeeasters en ga kijken of ik deze in de voorgrond kan krijgen. Tot mijn genoegen wordt de lucht weliswaar steeds donkerder en dramatischer maar blijven de eerste regendruppels nog uit.
Dappere meeuw
Terwijl ik vol haast verder loop langs de dijk in de hoop een betere voorgrond te vinden zie ik in de verte een meeuw aankomen vliegen die in een plasje landt en begint te scharrelen naar voedsel. Alsof er geen storm bestaat gaat deze meeuw heerlijk aan de slag met zijn meeuw-zijn. Hoe mooi zou het zijn als ik de meeuw in mijn storm kan krijgen en tot mijn in verwondering laat hij het toe dat ik in de buurt kom. Dan breekt de lucht ook nog een klein beetje open en is mijn beeld compleet.
Dappere wandelaars
Terwijl ik de eerste druppels voel vallen en mij terug haast naar mijn fiets zie ik een paar dappere wandelaars over de waddendijk lopen. Achter hen lijkt de apocalyps te starten en ik maak nog een laatste foto voordat de bui in alle hevigheid neerkomt. Je snapt dat ik met afgevulde bergschoenen en nat tot mijn onderbroek in het pension aan ben gekomen… lichamelijk ellendig maar geestelijk gelukkig.
Geef een reactie