Vorige week was ik een week op Schiermonnikoog, 'mijn' eiland. Als ik langer dan 2 maanden niet op een eiland ben geweest kriebelt het weer. Dan verlang ik naar het geluid van de 'bontepieten', de zilte geur van de zee, de wind door de haren en de imposante luchten die je alleen op de wadden kunt treffen. Geluksvogel die ik ben ging ik eind april gelukkig weer naar het noordelijkste puntje van Nederland. Voor de derde maal dit jaar naar de wadden, eerste Terschelling, toen Ameland en nu weer naar Schier.
Dol op wolken
Lucht en wolken spelen een belangrijke rol in mijn beelden. Niet alleen de mooie Hollandse wolkjes maar - of misschien wel juist - ook de apocalyptische wolkenmassa's. Ik ben een beetje bombastisch van aard dat ik wild wordt van de grootse dramatiek van de elementen. Je voelt je nietig en klein en ervaart dan echt dat wij mensen wel denken dat we de natuur kunnen dwingen maar dat als moeder aarde echt haar kracht laat zien wij werkelijk niets voorstellen. Ook mijn tijd bij Meteo Consult heeft mijn liefde voor luchten en wolken aangewakkerd. Al met al niet onlogisch om telkens weer terug te keren naar de eilanden.
Dubbeltje op z'n kant
Het zijn de momenten waarbij je twijfelt of je moet gaan die de grootste potentie hebben. Een strak grijze lucht biedt weinig spannends voor een zonsondergang, evenals en strak blauwe hemel. Wolken bieden potentie op mooie kleuren maar pas met enorme wolkenmassa's kan het twee kanten uit: de zon komt er nog even doorheen en het wordt geweldig of de zon laat zich niet meer zien en je staat als fotograaf volledig voor niets. Juist die spanning is wat mij trekt. Gaat het gebeuren of heb ik verkeerd gegokt? Dus weet ik zeker dat het mooi gaat worden, dan wordt het aardig maar weet ik het niet zeker dan is de kans op 'geweldig' aanwezig.
Lichtvervuiling op zee
Eindelijk is de nacht helder genoeg om op pad te gaan. Terwijl het gezin in de warme slaapzak kruipt, doe ik mijn Lofoten-thermo-kleding aan en dik ingepakt (het vriest!) ga ik op pad. Eén van mijn doelen is een startrail vanaf het strand met de embryonale duinen. Een andere camera gaat mee voor de 'single shots'. Nu is Schiermonnikoog officieel de donkerste plek van Nederland en met de maan inmiddels onder heb ik goede hoop voor een echt donkere nacht. Helaas kom ik bedrogen uit. Niet alleen blijven wolkenvelden in het uit mijn beeld komen waardoor een mooie startrail niet echt mogelijk is, het ergste is nog mijn blikveld over zee. Ik heb mij dit nooit zo beseft maar de zee ten noorden van Schier heeft meer weg van de A12 in de spits dan van een mooie zee. Rijen naast elkaar varen grote zeeschepen af en aan langs het eiland. Kijk maar eens op marinetraffic.com. Naast alle boorplatforms, windmolenpark en natuurlijk de vuurtorens van Schiermonnikoog, Ameland en Borkum heb ik vanaf het duin zicht op één groot lichtspektakel. Natuurlijk is het helder en zie ik duizenden sterren maar zonder menselijke elementen is een foto niet mogelijk. Ik besluit daarom dit fenomeen te vatten in een panorama.
Waddenworkshop
Na een aantal dagen 'vakantie' ontvang ik op vrijdagmorgen de deelnemers van de waddenworkshop Schiermonnikoog. Een volgeboekte reis met mensen die gretig zijn om alle facetten van het eiland te leren kennen. Wat luchten betreft worden ze getrakteerd op het mooiste wat het eiland te beiden heeft en geluk voor hun zijn de ergste hagel- en regenbuien alweer over. De eerste avond is weer het bekende 'dubbeltje op z'n kant'. Wel of niet gaan? En dus gaan!
Traditie: de vuurtoren
Tijdens alle waddenworkshops ga ik langs de vuurtoren. Dit baken in de nacht met zijn stralen biedt een mooie gelegenheid om je camera te leren kennen. Wil je stralen fotograferen moet de sluitertijd niet te langzaam zijn maar ook niet te snel. Dus is het puzzelen met ISO, diafragma en sluitertijd (om nog maar te zwijgen van het gepruts met menig statief en zoeken naar knopjes in het donker). Eenmaal de goede instellingen is het beziggaan met de goede positie van de stralen, scherpstelling en natuurlijk mooie compositie. Voor je het weet ben je zo een paar uur verder.
Nadeel: na een mooie zonsondergang volgt ook altijd een mooie zonsopkomst
En tja, in April betekent dat vroeg opstaan. Gaat de zon om 21:00 onder, komt hij om 6:00 weer op. Met mijn tip in acht nemend dat je altijd minimaal 30 min. te vroeg moet zijn èn het feit dat we ook nog moeten fietsen gaat bij mij de wekker om 4:45. Terwijl ik er pas om 2:00 in lag. Nou ja, eenmaal aan het strand vergeet je al snel je tollende hoofd en dat stemmetje wat de hele tijd 'koffie' fluistert en wacht je gespannen op wat gaat komen.
Op zoek naar de Melkweg
Na een gezellig en mooie dag met de groep door de kwelder gaat de zon als een koperen bal onder in een verder wolkeloze hemel. Hoewel een aantal deelnemers er toch voor gaat, grijp ik met de rest van de groep deze gelegenheid aan om foto's te bespreken en ons op te laden voor de nacht. Want de nacht biedt een uitgelezen kans op iets spectaculairs: de mogelijkheid voor een panorama van de Melkweg incl. de gaswolk. Het wordt kraakhelder, koud, de maan gaat rond 1:00 onder en de eerste schemering zal rond 3:30 weer zichtbaar worden. Hoe later in de nacht, echter hoe meer van de gaswolk zichtbaar zal worden. Ons gok is dan ook op 3:15 en dus gaan we met maar liefst 10 man (!) rond 1:00 op de fiets de kwelder in.
