Als natuurfotografen zijn we dol op zonsopkomsten en zonsondergangen wegens het prachtige licht. Toch zijn er heel veel momenten dat ook deze in potentie spectaculaire omstandigheden, lastig zijn. Zo ook vanavond op het strand van Schiermonnikoog. Gelukkig vind ik op het eind nog net een paar schelpen in het water.
Lastige omstandigheden
Tijdens mijn wadden workshops op Schiermonnikoog ga ik iedere avond richting het strand met de deelnemers voor de zonsondergang. Zo ook afgelopen juni. Je weet nooit wat je tegen gaat komen en in mei hadden we twee avonden met strakblauwe lucht. Het leek nu beter te zijn met mooie bewolking maar eenmaal op het strand aangekomen bleek een hardnekkige wolkenband aan de horizon de ondergaande zon te blokkeren. Lastige lichtomstandigheden waarbij je vooral bezig bent met wachten en kijken op wat gaat komen.
Plasjes… dus reflecties
Al dwalend over het strand treffen we in de verte een aantal plasjes aan na het laatste hoge water. Je ziet het water langzamerhand in het zand verdwijnen maar het weinige water is voldoende om aan de slag te gaan met reflecties. Omdat je nu te maken hebt met twee werelden voor de prijs van één maakt het minder uit dat aan de horizon geen zon te zien is.
Schelpjes!
Dan zie ik ineens een aantal schelpjes in een plasje liggen en een idee is geboren. Ik hou enorm van de detail-in-landschap, of macro landschap beelden. Hierbij pak ik mijn Laowa 10mm groothoek en kruip zo dicht mogelijk op mijn onderwerp waardoor een vervreemdend perspectief ontstaat waarbij het lijkt of de schelpen enorm groot zijn of de achtergrond enorm klein. Op die manier kan ik een klein onderwerp in zijn enorme grote omgeving plaatsen en een klein onderwerp ook nog eens groots weergeven. Ik had eigenlijk met filters moeten werken maar omdat mijn camera nagenoeg boven het wateroppervlak hangt zouden de onderkanten van mijn gradiënt filters in het water terecht komen.
Omdat ik verder ook nog eens op een enorm onhandige wijze boven het water hang, en omdat ik niet met mijn knieën onder water wil, besluit ik mijn toevlucht te zoeken tot exposure belending of HDR. Wanneer je je zelf ontspannen op twee seconden zet en de bracketing van de belichting aan, knalt de camera vanzelf alle verschillende belichtingen achter elkaar door. Dankzij de auto ISO loop je ook niet het risico dat de camera in de diafragmavoorkeuzestand toch veel te langzame sluitertijden krijgt. Ik gebruik expres de diafragmavoorkeuzestand om in ieder geval te zorgen voor gelijke scherptediepte in alle foto’s.
HDR maar wel zo natuurlijk mogelijk…
Het grote risico van HDR vind ik dat het al snel heel onnatuurlijk wordt. Immers strijk je alle contrasten glad en wordt het eindresultaat een hele vlakke belichting terwijl in werkelijkheid het contrast enorm groot is. Ik zorg er daarom in de nabewerking ook doelbewust voor dat het contrast weer groot genoeg wordt met ook de hooglichten en donkere partijen. Ook al valt het volledige dynamisch bereik binnen één foto, dan nog wil ik dat de foto eruitziet alsof het echt een hoog contrast is.