Troostprijs
Gelukkig worden we op zondagavond getrakteerd op de meest waanzinnige zonsondergang die we ons maar kunnen wensen. De Waddenzee ligt vol met brokken ijs en de lucht kleurt adembenemend. Ik geniet aan alle kanten en probeer mijzelf voor te houden dat ik niet mag treuren als de maansverduistering zou mislukken. Maar ja, zo'n perfect moment, zoveel potentie, volledig van begin tot eind zichtbaar en zo lang nog voor de volgende, zoveel plannen, zo'n grote ambitie... ik weet mijn gemoed niet te sussen, ondanks de pracht en praal van de avond.
Mijn troostprijs mocht alles mislukken. (en nee, geen geval van Amerikaanse oversaturatie)
Alle plannen...
Die avond bespreken we alle plannen, ambities en ideeën. Er gaan 4 camera's en 4 statieven mee. Eén camera gaat alle fasen van de maansverduistering met 400mm vastleggen in - hopen dat dit lukt - HDR. Dat wordt nog puzzelen want je mag niet te lang belichten en - zo blijkt achteraf - is het dynamisch bereik tussen verduisterde en onverduisterde kant meer dan 10 stops (!). Om dat voor mekaar te krijgen moet ik alsnog hoog in de ISO en zullen de sluitertijden variëren tussen 1/8000 en 0,5", wat eigenlijk nog veel te lang is voor een bewegende maan bij 400mm maar het moet maar. Camera 2 gaat om de anderhalve minuut een bracketing uitvoeren van 5 beelden in groothoek voor een samengesteld beeld van alle fasen in het landschap. Camera 3 gaat een starttrail maken (geen idee of dat lukt met zo'n felle maan) en camera 4 hou ik dan over voor losse shots... mocht ik daar tijd voor hebben. Verder moeten we nog 5 kwartier fietsen en zwoegen over karresporen om aan de oostkant van het eiland op de Boschplaat terecht te komen voor een mooi landschap met kwelders en duinen. Dus... 2:00 wekker. Nu maar hopen dat de wolken uitblijven.
Te laat...
Terwijl ik druk bezig ben met het inrichten van camera 2 (#1 moet nog) blijkt de verduistering al begonnen te zijn. Ik ben te lang bezig met het zoeken naar een mooie compositie. Gelukkig mag ik achteraf de foto van de volle maan 'lenen' van mijn maatje, vanaf het eerste hapje heb ik de boel wel onder controle. Camera 2 draait, nummer 1 staat ernaast en nummer 3 staat verderop in het dal. Alles is voorzien van dauwlinten want met -8 is de kans op condens en zelfs bevriezing best groot. Niet alleen bij de camera... ook bij mij. Zeker omdat we van 3:30 - 8:00 in het veld zouden verblijven.
Als alles eenmaal draait neem ik even de tijd om met camera 4 een selfie te maken van mijzelf + camera 1 & 2. Ik zie er ontspannener uit dan ik in werkelijkheid ben.
Wolken!
Tussentijds blijf ik continu de satellietbeelden in de gaten houden, niet dat het iets aan de situatie verandert maar op de een of andere manier voelt het dan alsof je controle hebt. Tussendoor passeren af en toe wat wolkenbandjes maar gelukkig zijn ze nog niet zo breed en ik zie het hele proces van verduistering en zelfs terugkomen gestaag aan mij voorbij gaan. In plaats van er rustig van te genieten ren ik mij rot tussen alle camera's, alles te controleren, bij te stellen, te vloeken, te struikelen (man wat wordt het donker als de maan ineens verduistert) en terug te klimmen naar de duintop. Ik wissel af tussen ijsklomp en fluitketel gedurende de nacht. Maar het lijkt allemaal te lukken...
Tussendoor zoom ik vaak uit tot 100mm om de bloedmaan met sterren in beeld te krijgen. In de nabewerking lukt het om beide mooi te belichten.
Einde...
De maan is halverwege terug tot de wolkenband echt binnenkomt. Ik maak nog beelden om de positie van de maan in kaart te brengen maar op een gegeven moment houden we het voor gezien. Ik heb alles gedaan wat ik kon, alles gedaan wat erin zat en nu zal de tijd achter de laptop leren of ik het goed heb gedaan en al mijn plannen zijn gelukt. Veel te veel ambities en plannen, geen rust en geen genot, laten we hopen dat de resultaten de rust gaan brengen die ik hoop. We fietsen terug naar ons huisje en zijn nauwelijks 5 minuten binnen of het begint te regenen. Inmiddels sijpelt het zweet tussen mijn lijf en thermo ondergoed en ik pak een douche om bij te komen. Ontbijt, inpakken en om 12:30 de boot pakken... 5 uur van slaap en 2500 beelden rijker. De stress is echter nog niet ten einde.
De nabewerking
Het begint; alle beelden die ik in gedachten heb beginnen hun proces in de nabewerking. HDR's worden gemaakt, soms automatisch maar vaak handmatig omdat het dynamische bereik gewoon enorm groot is.
Hoe gaaf is dit, een foto van beide delen van de half verduisterde maan goed belicht. Dynamisch bereik van meer dan 10 stops!
Na anderhalve dag van prutsen, mijn photoshop skills opvijzelen, uitstel aanvragen bij de eindredactie en ca. 250 foto's te hebben samengevoegd lukt het mij om een volledige cirkel te creëren van alle fasen van de maansverduistering. Ik sta te stuiteren... dit had ik nooit durven dromen dat zou lukken!! Ik heb bij 2 foto's moeten 'tweaken', bijv. omdat een wolkenband de kleur van het verduisterde deel in blauwig had omgetoverd maar verder zijn er geen 'gemaakte' beelden. Alle beelden en fasen zijn echt!
Alle fasen van de maansverduistering, geschoten in HDR.
Dan de startrail, zou dat lukken. Het blijkt dat zelfs de bloedmaan nog enorm overstraalt en dus besluit ik - om het proces mooi in beeld te brengen - de kleur van de bloedmaan terug te schilderen. Hij is er wel maar niet compleet, ik weet dat ik daarmee de werkelijkheid wat geweld aandoe, maar voor mij gaat nu het resultaat even voor en ik kom er ook eerlijk voor uit. Mocht er nou volgende week weer een maansverduistering zijn dan probeer ik het opnieuw.
De wat vreemde 'hobbels' in het midden van de maansverduistering komen door wolkenbandjes waardoor je ineens een ander effect krijgt. Ik heb dat er gewoon ingehouden, zo was het. Net als de kleurrijker halo aan het eind, ook door wolken.
Het proces van maansverduisteringen sterrensporen in de tijd.
De laatste...
Rest mij nog het laatste compilatiebeeld te maken, de fasen van de maansverduistering in het landschap. Maar dat lukt mij niet meer in de tijd. Het is nu donderdagavond 16:31 en ik moet gewoon stoppen wil ik Jaap nog de tijd geven om mijn taelvouten eruit te halen... het was stress en veel ambitie, ik ben enorm tevreden met het resultaat en heb het gevoel alles eruit gehaald te hebben wat erin zat. Die laatste foto? Die houden jullie gewoon nog van mij tegoed.
En jij? Ook op pad geweest voor de maansverduistering?