Jong leven
... staat voor ons fotografen al snel gelijk aan jonge dieren, dartele lammetjes, onhandige uilskuikens, piepende vogeltjes en überschattige vosjes. Maar voor mij staat het gelijk aan mijn fotografische stappen. Jong leven is voor mij verjonging in je fotografie. Stappen maken buiten de cirkel van de fotografie, nieuwe wegen ontdekken, met vallen en opstaan fouten maken en successen boeken, net als elk jong dier in deze lentemaand. Maar om dit goed uit te leggen moet ik even terug naar de 'cirkel van de fotografie', een cirkel die voor bijna elke fotograaf geldt, maar voor ieder anders is. Een vaste cirkel door het jaar die veel fotografen doorlopen. Een cirkel die - op het moment dat je hem ontdekt dat hij bestaat - het liefst zou willen doorbreken. Want het moment dat je beseft dat je in een cirkel fotografeert, zeg maar het 'rondje om de natuur', besef je dat je meer wilt, wilt 'verjongen'. Ik zal jullie meenemen in mijn cirkel, dan snap je het misschien beter.
impressie van de winterdip: hoe doorbreek ik mijn wiel
Het wiel van mijn fotografie
Als je 'van der Wielen' heet is de verleiding groot om 'de cirkel van de fotografie' om te denken naar 'het wiel van de fotografie'. Beide rond, maar toch een tikkeltje persoonlijker. Op zich kan ik op elk willekeurig moment beginnen, maar laat ik het begin van een kalenderjaar even voor het gemak nemen. Gezien de kwakkelcultuur van de Nederlandse winter begin ik het jaar met een winterstop (ander woord voor 'winterdip'), wachtend op iets wittigs en kouds. Gelukkig ga ik in februari met het gezin altijd naar Ameland, storm, wind, ècht eilandgevoel. Daarna vertrek ik naar Lofoten / Noorwegen en pak ik Fins lapland mee, even de echte winter voelen. Bij terugkomst is meestal het voorjaar alweer in volle gang en heb ik moeite om mee te komen met het geweld van blauwe heikikkers en voorjaarsbloeiers. Zo kom ik traditioneel altijd te laat bij de bosanemonen (ik ken de bosanemonen vooral als ze al op hun retour zijn), maar dat geeft niet want ik ben mij aan het opladen voor eind april: mijn passie de kievitsbloemen. Wanneer de rest van Nederland naar het Hallerbos gaat, trek ik mij een weekje terug in de uiterwaarden tussen de duizenden kievitsbloemen. Daarna snel tas pakken voor de eerste Schiermonnikoog workshop met een paar dagen voor mijzelf. Dan kamperen we met onze vriendenclub in omgeving Ommen, ga ik met Pinksteren met mijn vrouw op pad (vaak kanoën) en kan ik spullen pakken voor drie weken Finland (voorjaarsreis en wildlife reis). Bij terugkomst kan ik nog net wassen voor ik voor de tweede maal naar Schiermonnikoog ga in juni. Oh ja, tussendoor heb ik nog in de Wieden gezeten. De zomer staat bij mij weer in het teken van de zomerslaap waarna ik eind augustus weer wakker wordt voor mooier licht en derde keer Schiermonnikoog. Dan de laatste reis naar Finland en geniet ik voor het eerst van de herfst om bij terugkomst de herfst in Nederland mee te pakken met mijn grote (commercieel weinig interessante) passie: de herfst in de beukenbossen. Dan begint de regenachtige eind november en kan ik mij opmaken voor de winterdip....
Nieuwe invalshoek in mijn kievitsbloemen project, een view over het leefgebied
... jasses... als je het zo opschrijft klinkt mijn leven bijzonder saai en eentonig. Maar dat is niet waar hoor... ik ben veel weg, veel thuis, fotografeer erg veel, hou mij tussendoor bezig met projecten en opdrachten en vooral... geniet ik met volle teugen van het leven!
Lente: drang naar verjonging
Maar toch, als het weer lente is en je maakt de zoveelste foto met warm ochtendlicht van de kievitsbloem, je staat wederom bij de adembenemende embryonale duinen op Schier of schiet weer een indrukwekkende beer... denk ik telkens weer, 'wat kan er nog meer'. Waar kan ik verjongen, hoe kan ik mijn 'wiel' doorbreken. Dan wil je wat meer, niet zozeer beter of mooier, gewoon anders, een nieuwe invalshoek, een nieuwe creatie, een nieuwe uitdaging, een nieuwe worsteling. Klinkt erg manachtig, altijd maar wat nieuws, maar ik heb het nodig. Nodig om mijn fotografie jong te houden. En zo maak ik steeds meer plannen, wat wil ik gaan doen, onderzoek naar achtergronden, een verhaal vertellen, een avontuur delen. Mooie foto's van de natuur zijn er genoeg, maar mensen meenemen in mijn avonturen, of liever nog in mijn zorgen rond natuurbehoud en natuurbeleving, daarmee heb je een boodschap, daarmee heeft je fotografie een ander doel gekregen. Zo maak ik projecten voor mezelf, laat ik mij inspireren door andere fotografen maar vooral zoek ik inspiratie in mijzelf. Hoe kan ik mijzelf uitdagen, verjongen. En wanneer ik dan met een project bezig ben voel ik mij (om even terug te keren naar het thema) een jong dier, moet ik alles nog leren, ervaar ik alles weer voor het eerst, bekijk ik de wereld weer met frisse en open blik. Ga ik weer op ontdekking. Het 'wiel van mijn fotografie' is niet erg, zolang hij maar niet perfect rond is en zo lang hij maar elk jaar net even anders is dan het voorgaande jaar... Een wiel moet rollen, maar liefst vind ik elk jaar het wiel opnieuw uit. En omdat ik al genoeg wielen heb verzameld en nog ga uitvinden hebben mijn voorouders mij met vooruitziende blik 'van der Wielen' genoemd.
Soms moet je je gewoon helemaal laten gaan... stel je open voor je vervoering en fotografeer alsof je leven ervan afhangt.
En jij?
Hoe verjong jij? Wat doe jij om telkens nieuwe invalshoeken te vinden? Hoe daag jij jezelf uit? Geef hieronder reactie en deel met mij en anderen jouw manier van uitdagen.
