Tijdens de eerste cursus die ik voor PiXlife doe, ‘dramatische landschappen’, staan we bij zonsopkomst bij de Zeelandbrug. Bewapend met filters voor lange sluitertijden, mutsen en handschoenen tegen de kou en bergschoenen voor de gladde wand, wachten we op wat gaat komen. Als het goed is zou de zon precies tussen de eerste twee staander op moeten komen.
Blauwe uurtje
We starten tijdens het blauwe uurtje, het licht is winters: blauw en roze. Dankzij de wolkeloze hemel kan ik met extreem lange sluitertijden van 3 minuten een fine art achtig beeld maken met de Zeelandbrug als eenzaam verstild element.
Daar is de zon!
Dan is het wachten tot 3 minuten voor 8. De zon laat, waarschijnlijk door een voor ons onzichtbare lage wolkenband, nog iets langer op zich wachten maar komt als een roze bal op.
De zon de gaat richting de brug
Terwijl we heerlijk genieten van de kou en zon, kruipt deze langzaam steeds hoger naar de brug zelf.
En weg is de zon!
De zon kruipt steeds hoger en raakt de brug. Ik verwacht dat de zon zó groot zal zijn dat deze rond de brug zal blijven ‘stralen’, eronder of erboven. Maar wat schetst mijn verbazing, de zon verdwijnt niet alleen compleet achter de brug, er is geen straal (diffractie) te zien en de zon lijkt even compleet verdwenen. Een bizar beeld ontstaat want de reflectie in de Oosterschelde blijft.
Diffractie langs de brug
Als de zon verder omhoog kruipt, zie ik het eerste deel langs de brug verschijnen. Tijd om te kijken of ik deze kan laten stralen door een hoog diafragmagetal. Zie voor tutorials over diffractie: Hoe maak je een zonnester en hoe fotografeer je de zon
Geef een reactie