Mijn Finland herfstreis is net afgelopen en ik heb de deelnemers net weggebracht naar het vliegtuig. Ik heb de bus nog een paar uur langer voor ik terug moet zijn in Rovaniemi en heb nog net tijd om een nieuwe locatie te bekijken die we mogelijk willen bezoeken met een nieuwe reis. Met nog 2 minuten rijden tot deze plek draai ik rond een meer en wordt getrokken door een perfect strakke reflectie. Even snel een foto… dan voel ik iets op mijn hoofd.
Hoe een plan net zo snel verdween als was bedacht
Ik reed richting de locatie van onze nieuwsgierigheid maar werd getrokken door een klein rond meer, omringd door heuvels en een berg, met een perfecte reflectie en zacht zonlicht. Snel de bus in de achteruit, een paadje op, parkeren, fototas eruit, weg oversteken en naar het water.
Eigenlijk was ik hiermee klaar. Ik stond al op het punt om nog iets verder naar rechts te lopen om te kijken of ik daar iets minder tegenlicht kon pakken toen ik ineens iets op mijn hoofd voelde. Twee kleine klauwtjes pakten mijn pet en dreigden ermee weg te vliegen. Ik schrok en daardoor ook de dief die snel ervandoor ging: een taigagaai.
Nu ken ik deze vogeltjes en ik ben er dol op. Ze zijn brutaal en dol op eten, beetje net als ik. Daarnaast hebben ze ook nog een intens oranje verenkleed wat er spectaculair uitziet in tegenlicht. Dat verenkleed laten ze vooral zien als ze met uitgestrekt landingsgestel aan komen om te landen. Ik bedacht mij een beeld die ik tijdens de reis maakte, helaas toen niet met mooi licht.
Een nieuw plan was geboren
Een blik op de klok zei mij dat ik dit eigenkijk niet moest doen maar tegelijk zag ik unieke mogelijkheden en zoals ik altijd zeg: je moet het pakken wanneer het zich aandient. Als het toch eens mogelijk was om de taigagaai met tegenlicht en reflectie mee te maken, liefst met groothoek. Snel terug naar de bus om mijn bammetjes te pakken. Ik weet uit ervaring dat taigagaaien dol zijn op het Finse roggebrood (zonder beleg uiteraard).
De eerste pogingen waren vooral om te kijken hoe de Taigagaai zou reageren en ik in staat zou zijn hem (of haar) op de goede plek in de compositie te krijgen.
Op zoek naar een meer natuurlijk compositie
Hoewel ik zeer tevreden was met de achtergrond vliegen ze niet zomaar naar je toe. Je moet ze iets bieden en ze laten alleen hun mooie vleugels zien (wat ook nog te fotograferen is) bij het landen. Dus moest ik iets hebben wat er natuurlijk uitzag om hem op te laten landen. Dus toch maar naar het berkje toe.
Jatmoos!
Terwijl ik geconcentreerd bezig ben met mijn taigagaai die in de verte aan komt vliegen voel ik ineens iets aan mijn jaszak. Sneaky is een vriendje (of vriendinnetje) meegekomen die gewoon op mijn jaszak is geland en zijn (of haar) kop diep in mijn jaszak steekt want… jawel… daar had ik het brood. Waarom telkens op kleine stukjes wachten als je ook in één keer het hele brood mee kan jatten. Ik ben snel genoeg om de dief weg te duwen, je moet er wel wat voor doen. Lachend zie ik inmiddels ook nummer drie aankomen.
Geduld (en kaartruimte) wordt beloond
Terwijl de klok doortikt voel ik mij steeds gejaagder. Ik schiet veel foto’s waarvan waarschijnlijk 99% zo de prullenbak in kan. Toch zegt een stemmetje in mijn hoofd, nog héél even. Dan wordt het geduld beloond.
Als je denkt dat je klaar bent…
Opgetogen offer ik het laatste deel van mij lunch op en ga snel terug naar de auto. Inmiddels ben ik anderhalf uur bij de vogels geweest en die tijd krijg ik niet meer terug. Ik rij snel de laatste 2 minuten, parkeer de auto en ren bijna de berg op. Wat een prachtige heuvel met verre uitzichten. Wat moet dit mooi zijn met sneeuw en noorderlicht. Ik ben blij, niet alleen de locatie blijkt mooi en heb ik kunnen onderzoeken, ik heb ook nog eens een heerlijk avontuur met de taigagaaien gehad. Voldaan wil ik omkeren naar de auto om snel naar Rovaniemi te rijden. Tot ik iets op mijn arm voel…
