Making of: Schaap in de mist

Het is begin mei als ik een waddenworkshop op Schiermonnikoog geef. Het is overdag kraakhelder met intens blauwe lucht en ’s avonds gaat de wind liggen. Ik voel hoe de temperatuur daalt en doe aan mijn deelnemers de aarzelende belofte op iets moois: mist op het eiland. Zeldzaam maar zó prachtig. Dan gaat om 4:15 de wekker…

Mist op een eiland, zeldzaam maar spectaculair

Voor laaghangende mist heb je een aantal omstandigheden nodig de: nagenoeg geen wind, veel vocht in de lucht en een lage temperatuur. Na een warme dag op een eiland omringd door water is de hoeveelheid vocht in de lucht geen probleem. Als ik ’s avonds de temperatuur voel dalen en aan mijn zadel voelt dat deze inmiddels al vochtig is dan weet ik dat het vocht gaat neerslaan. Allemaal elementen die kunnen zorgen voor mist. Alleen de windstilte is een uitdaging op een eiland. ‘S avonds voel ik nog enige wind maar de verwachting zegt dat deze in de ochtend bijna helemaal gaat liggen. En dus durf ik de voorzichtige belofte op in spectaculaire ochtend te doen waarop iedereen rond 04.15u zijn wekker zet.

Het is raak!

Na een fietstocht in stilte waarbij iedereen terugverlangt naar zijn bed en toch probeert wakker te worden zijn we rond 5:00 uur zijn we ter plaatse op de locatie die ik voor ogen heb. Het duurt nog drie kwartier voordat de zon opkomt. Sterker nog: daar waar de zon op moet komen ligt een stevige wolkenband maar door het nog langer zal duren voordat we de zon daadwerkelijk zullen zien. Maar het zeldzaam is realiteit geworden: in de duinvalleien ligt een mist deken die per minuut verder lijkt aan te groeien. We zoeken naar de beste composities en vinden in de verte een berkje die prachtig uitsteekt in een zee van mist.

Eindelijk zon

Veel later dan de werkelijke zonsopkomst zien we de zon langzaam door de wolkenband heen prikken. In eerste instantie is dit wat teleurstellend maar het blijkt dat dankzij die veel latere zonsopkomst er steeds meer mist ontstaat in de duinvalleien.

Zowel mijn deelnemers als ik staan te stuiteren van het spektakel om ons heen en de steeds veranderende lichtomstandigheden. We fotograferen alle kanten uit en maken gebruik van zowel mee- als tegenlicht. Iedereen ziet weer een nieuwe compositie en maakt elkaar erop attent. Het is een groot adrenaline feest en de dag kan nu al niet meer stuk. Zelfs ik die een schurfthekel heeft aan vroeg opstaan. Ik ben volledig vergeten wat ik voelde toen de wekker ging.

Schapen!

Een paar jaar geleden stond ik op ditzelfde punt onder dezelfde omstandigheden en zag ik op één van de duintoppen een kudde geiten lopen. Ik durf dit natuurlijk niet te benoemen aan mijn deelnemers want hou er absoluut niet van om te vertellen dat een ander moment nog veel mooier was. Ik wil iedereen het gevoel geven dat het huidige moment, het mooiste moment is wat er is.

Dan zie ik ineens wat bewegen op het duintje vlak bij het mooiste boompje en tot mijn grote verbazing komt vanuit het niets een kudde schapen omhoog. Het is een oud ras dat wordt gebruikt om de duinvalleien te begrazen en het mooiste is dat menig schaap prachtige hoorns heeft. En dit allemaal op de meest perfecte plek die we al een uur lang aan het fotograferen zijn.

Bij iedere foto is het wachten totdat minstens één van de schapen onze kant op kijkt of juist de andere kant op waardoor de hoorns mooi als silhouet uitkomen tegen de mistige achtergrond.

De kudde trekt verder en verdwijnt langzamerhand uit het mooiste deel van de compositie. Alleen één schaap blijft achter en kijkt zelfs nog even op…

Johan