Wat een druilerige kerst en begin januari hebben we gehad. Als natuurfotograaf heb ik vooral binnen gezeten om achterstallige werkzaamheden in te halen, video’s te monteren die nog moesten en te peinzen over wat ik dit jaar allemaal ga doen. Eindelijk lijkt het weer nu wat op te knappen en hoop ik nog op een beetje winter.
Toch moet ik iedere dag met de hond naar het bos. Weer of geen weer, de hond wil eruit en dus doe ik mijn regenjas aan en plas met mijn bergschoenen door de modder. De grote plassen vermijd ik want die zijn me net te diep. Tot ik ineens stil blijf staan bij een plas. Ik ga op mijn knieën en in ieder plasje blijkt een prachtige reflectie te zitten van het hele bos. Hoe lager je gaat met je camera, hoe minder voorgrond je ziet en je meer je alleen maar de dubbele wereld gewaarwordt. Er is een idee geboren, nu nog wachten op toch iets beter licht.
En dan is het zover, het licht is zacht en ik arriveer bij de eenzame oude beuk aan de top van het heideveldje op Prattenburg. Een grote plas licht perfect en is nog niet opgedroogd. Ik herinner met mijn idee maar heb geen camera mee. Dan maar de telefoon, die kan nog lager wanneer ik hem ondersteboven zet. Als mijn vrouw en onze hond nou ook nog even willen poseren?
Veel fotoplezier, Johan
Geef een reactie